Todos os enforcados morren empalmados

foto: Adrián Estévez

texto lido na presentación de Gran tiburón branco. Con Samuel Solleiro e Manuel Bragado. 30-outubro-2012, Libraría Couceiro

[…]

Samuel Solleiro quere estar na misa, na procesión e repicando. Escribiu en dúas zebras, o blog que abriu cando estaba a piques de saír o libro, cinco anotacións a mala idea, unha por cada relato, supoñemos que co obxectivo de adiantarse aos críticos que andan por aí poñendo etiquetas e cando se atopan extravertidos mesmo queren quedar a tomar un café para facer o canon. Samuel sabe, así e todo, que é traballo inútil e que a propiedade intelectual é un roubo.

Samuel Solleiro ten nome de profeta. Os profetas tiveron un encontro coa divindade, que lles mandou traernos unha mensaxe sobre o que ha acontecer no tempo futuro. O profeta Samuel seica tamén foi o último xuíz de Israel. Samuel Solleiro le a Saul Bellow e a Phillip Roth e ten fama de roñón, léase no sentido de “poemas do si roñón”, que dixo o poeta Manuel Outeiriño. O primeiro libro de Samuel Solleiro titulouse Elexías a Deus e ao Diaño. Samuel Solleiro ten costume de andar vivindo en sitios con catedral cristiá, Tui, Compostela, Le Mans. Ata aquí o determinismo, espero. […]

Para seguir lendo: duaszebras.blogspot.com.es

Problemas por poesía

Nota sobre a edición do 2010 do Festival da Poesía no Condado
http://letrasparaumrio.wordpress.com/. 2010

Salvaterra 2010. “Língua e serviços em mao comum”, lema redundante, malia que non se lle pode apor á SCD Condado vontade de namais resistir. Porque levan vinte e catro festivais, porque a listaxe de poetas non só é delongada, dá conta, coma quen di, de toda a escrita poética posterior á reforma política, e dános mesmo para o esforzo de refugar a nostalxia ao atoparmos nomes como Manuel Cuña Novás.

Isto porque están os libros, porque aínda se poden conseguir, porque son os máis deles obxectos que unha quere ter desde por fóra, de Francisco Mantecón a Bértolo&Hidalgo. Alén diso, é difícil non pensar hoxe que o nome, «Festival da poesia», se mantén por fidelidade ao camiño andado. Non porque a escolla de poetas desmereza outras posíbeis. Se acaso foi nos anos últimos avanzando pasos na confluencia de tomas de posición entre quen convida e quen é convidado, sen que por iso se perciba ausencia de dialéctica.[…]

Para continuar lendo: letrasparaumrio.wordpress.com/