Unha Bauhaus sobre cabazo antigo

Crónica do chan, de Alberto Lema, foi presentado no Centro Social Bou Eva o 12 de setembro de 2014. Acompañaron tamén ao poeta Iago Castro e Pepe Árias.

Alberto Lema. Crónica do chan. Corsárias Editora, 2014

 

Debeu ser polo ano 2007 cando lin, sen que o seu autor soubese, unha novela que daquela se titulaba Putas asasinas. Como xa se lle adiantara Roberto Bolaño, a novela chamouse finalmente Unha puta percorre Europa. Visto desde hoxe, se cadra resulta excesivo o tempo que, logo diso, dedicamos a ler a Bolaño, por moito que nos gusten os seus detectives. Se cadra só resulta excesivo o creto que dá a morte e o que lle remexen nos papeis á xente.

Desde daquela tiven ocasión de coñecer o autor, que se me presentou de maneira non frecuente, cun correo electrónico no que dicía cousas que lle poderiamos escoitar hoxe, ou que se cadra cabían como verso do libro que hoxe presentamos, da caste de “ultimamente o normal non está comigo”. O seguinte que lin xa deberon ser uns poemas que están agora en Crónica do chan, daquela publicados na Revista das Letras que coordinaba Antón Lopo. O que supón un libro con moitas voltas, máis ben unha antoloxía do traballo de anos. Se lle facemos caso ao autor, de cerca de vinte, o que situaría algún destes textos como anteriores, por caso, a outro libro que traza tamén unha historia familiar: A ponte das poldras de Chus Pato, co que cadra en máis dun verso.

[…]

Para continuar lendo: “Unha Bauhaus sobre cabazo antigo“

Como estás? e os síntomas xerais

foto: María Esteirán

Como estás?, de Claudio Pato, foi presentado na Biblioteca Ánxel Casal de Compostela o 18 de novembro de 2011.

Acompañaron tamén ao poeta Miguel Mosqueira, Xoán Rodríguez e Xosé Carlos Hidalgo.

Claudio Pato. Como estás? Estaleiro Editora, 2011

 

Se soubese algo de termodinámica diría cousa tal que Como estás? é un libro entrópico. A idea de partida débese a Miguel Mosqueira. Ao non ser así, direi que é un libro profundamente empático. A calor é aquí enerxía que non se perde, compártese con vontade igualitaria. Se comparece unha temperatura baixa é en xeados compartidos en Ourense ou no “des-comunal frío daqueles invernos” cando, así e todo “vivía / máis preto das túas mans que no champaña do frigorífico”.

As máis das puntadas do libro dáas Alexandra na súa tentativa de produción dunha lingua dos afectos. Atravesa Como estás?, onde tamén lemos: “A dúbida hiperbólica sobre o comunismo vira aquí no libro que / comezamos para dubidar hiperbolicamente sobre o amor”. Contra esta dualidade dubidante cremos que se escribiron moitos dos textos, aínda que non saibamos da opinión do poeta sobre o pensamento de Alain Badiou. […]

Para continuar lendo: “Como estás? e os síntomas xerais”

Ansiedade e abrelatas

transmuta, de Xabier Cordal, foi presentado no Centro Social Bou Eva o 26 de xaneiro de 2013. Acompañaron tamén ao poeta Alberto Lema e Francisco Sampedro.

Xabier Cordal. transmuta. Edicións Xerais, 2012

Tratarei de ler sobre as voltas para entrar, por dicir algo, en transmuta. Anotacións en lapis antes e despois do paso por Google, fotocopiar o “dramatis personae” e intentar que se corresponda con cada poema, non vaia ser que estea por orde. Incomodarme coa falta de puntualidade que me fixo perder a intervención de Oriana Méndez cando se presentou na feira do libro en Compostela a primavera pasada. Incomodarme coa falta de memoria que me imposibilita o acceso a moito do que alí dixo Arturo Casas. Ler os catro libros que escribiu antes. Desistir de case todo o anterior. Ler de novo.

Polo medio acudir a un texto xornalístico deses que se len poucos, a entrevista que a Cordal lle fixo Daniel Salgado en xuño de 2012 e que se publicou en “Luces”, suplemento de cultura de cando había verdadeiramente El País Galicia. […]

Para continuar lendo: “Ansiedade e abrelatas“

Todos os enforcados morren empalmados

foto: Adrián Estévez

texto lido na presentación de Gran tiburón branco. Con Samuel Solleiro e Manuel Bragado. 30-outubro-2012, Libraría Couceiro

[…]

Samuel Solleiro quere estar na misa, na procesión e repicando. Escribiu en dúas zebras, o blog que abriu cando estaba a piques de saír o libro, cinco anotacións a mala idea, unha por cada relato, supoñemos que co obxectivo de adiantarse aos críticos que andan por aí poñendo etiquetas e cando se atopan extravertidos mesmo queren quedar a tomar un café para facer o canon. Samuel sabe, así e todo, que é traballo inútil e que a propiedade intelectual é un roubo.

Samuel Solleiro ten nome de profeta. Os profetas tiveron un encontro coa divindade, que lles mandou traernos unha mensaxe sobre o que ha acontecer no tempo futuro. O profeta Samuel seica tamén foi o último xuíz de Israel. Samuel Solleiro le a Saul Bellow e a Phillip Roth e ten fama de roñón, léase no sentido de “poemas do si roñón”, que dixo o poeta Manuel Outeiriño. O primeiro libro de Samuel Solleiro titulouse Elexías a Deus e ao Diaño. Samuel Solleiro ten costume de andar vivindo en sitios con catedral cristiá, Tui, Compostela, Le Mans. Ata aquí o determinismo, espero. […]

Para seguir lendo: duaszebras.blogspot.com.es

Desarquivar a perda

Texto para presentación. Quantas letras para um rio
http://letrasparaumrio.wordpress.com/. 2011

María do Cebreiro Rábade Villar. Fogar impronunciable. Poesía e pantasma. Editorial Galaxia, 2011

O lugar atravesa a obra de María do Cebreiro Rábade Villar. Volvemos, cando menos, a O barrio das chinesas (2005). O poemario comeza dicindo «Como todos os lugares, este barrio empezou sendo outro lugar» e remata declarándose libro de viaxes. A escritora pon e quita apelidos pero é a mesma. Tempo e lugar, a historia da cultura, as coordenadas que habita de maneira máis decidida.

Se cadra a idea máis poderosa de Fogar impronunciable póusase na defensa e na vontade de volver ler no pasado como condición para albiscarmos outro futuro. Escoitámosllo á autora hai uns poucos días na súa intervención no ciclo Escrita(s) en Sargadelos A Coruña. A imaxe dialéctica, aquela que Walter Benjamin identifica coa historicidade propia da revolución. Di Cebreiro: «como incursión no futuro foi pensada a temporalidade revolucionaria». […]

Para continuar lendo: letrasparaumrio.files.wordpress.com